Toen ik mijn carrière in de advocatuur begon, was “deregulering” een speerpunt van overheidsbeleid. Ingrijpen door de overheid in markten werd in beginsel ongewenst geoordeeld. Er waren op allerlei terreinen teveel regels, dat kon en moest minder. Een nobel streven, maar er is weinig van terecht gekomen. De samenleving is alleen maar complexer geworden en de regelgeving is sterk toegenomen. Dat geldt in het bijzonder voor het financieel recht, waar de Europese Unie aanjager is van een niet te stelpen stortvloed van regels. De internationale wens om misstanden als corruptie, witwassen en financiering van terrorisme tegen te gaan, leidt in de financiële industrie tot een sterk toegenomen aandacht voor compliance. En de financiële crisis heeft het zoeklicht gezet op de governance van financiële ondernemingen; de eisen aan bestuur en het interne toezicht worden opgeschroefd en er komt steeds meer aandacht voor “zachte” onderwerpen als gedrag en cultuur. Op al deze regels wordt steeds scherper extern toezicht gehouden door nationale en internationale toezichthouders.
Het is niet altijd eenvoudig door al deze bomen het bos nog te zien. Mijn doelstelling is om de zaken niet ingewikkelder te maken dan ze toch al zijn. Helder taalgebruik is daarbij een belangrijk hulpmiddel. Niet verschuilen achter lange zinnen en wollige (wets-)teksten, maar waar mogelijk kort en krachtig. Waar de regels duidelijk zijn, moeten zij worden nageleefd en zijn “mitsen en maren” overbodig. Zo simpel is het (lang) niet altijd. Als interpretatie mogelijk is, gaat het er om door te dringen tot de kern. Mijn ervaring is dat het vaak helpt terug te grijpen op een aantal kernwaarden: integriteit, transparantie en algemene fatsoensnormen. Dat is waar het mijns inziens in het recht om draait. Dat zijn ook de waarden die ik bij de uitoefening van de praktijk probeer hoog in het vaandel te houden.